حدود یک سالی است که به بهانه‌ی درس و مدرسه، کمتر کودک، نوجوان و جوان و خانواده‌ای است که به اینترنت، گوشی هوشمند و... دسترسی نداشته باشد و شبانه‌روز با آن دست‌وپنجه نرم نکند.
درس و مدرسه و معلّم، با همه‌ی کمبودها، کاستی‌ها، ضعف‌ها و مشکلات مادّی ومعنوی هنوز هم ارزش و جایگاه خود را در ذهن و دل خانواده‌ها و بزرگان داشته و دارد؛ امّا در طول یک سال گذشته تحصیلی و نیز با شروع سال جاری «کرونا ویروس»، موجب شد شکاف بین خانه و مدرسه و روابط روحی-روانی و ارتباط فیزیکی بین معلّم و دانش‌آموز عمیق‌تر و گسترده‌تر شود و چیزی(گوشی موبایل) که تا دیروز برای دانش‌آموز و مدرسه و معلّم، ممنوع بود و جرم؛ امروزه در دوره‌ی کرونا ویروس به عنوان ابزار مهمّ و سرنوشت‌سازی برای جبران (هرچند اندک) نقش معلّم و مدرسه معرّفی می‌شود و آموزش وپرورش به مدد آن برنامه‌ی شادی! راه انداخته است و به خود می‌بالد که نگذاشته است «آموزش و پرورش»اش از قافله جا بماند و.... .
امّا به نظر من که خود حدود ۳۰ سال عمر خود را در این سیستم سپری کرده است و از نزدیک با آن آشناست و در وسط مثلّث ارتباطی اولیاء و مربیان و دانش‌آموزان خدمت كرده است(مشاور) و خود نیز هر سه را تجربه کرده است: (۱- دانش‌آموز، ۲- معلّم و مشاور و ۳- اولیای دو دانش‌آموز) متأسّفانه امروزه به خاطر کویید ١٩ و برخی مدیران کرونا آسا، نقش آموزش و پرورش بسیار کمرنگ شده است و نقش و آثار زیانبار، منفی آن بر نقش مثبت آن می‌چربد و آینده‌ی روشنی، چه از لحاظ رشد فیزیکی و چه از لحاظ روحی-روانی، برای آموزش و پرورش و دانش‌آموز و معلّم و مدرسه نه‌تنها تصوّر نمی‌شود؛ بلکه پس از اندک مدّتی با دانش‌آموزان و جامعه‌ای روبرو خواهیم شد که فضای مجازی، اندک رمقی نیز از آنها به جای نخواهد گذاشت و در مشکلات و بحران و باتلاقی گیر خواهیم کرد که حدّاقل آسیب‌هایش موارد زیر خواهند بود:
از لحاظ جسمی و فیزیکی:
۱- آسیب‌های چشمی به دلیل عدم رعایت فاصله‌ی مناسب از گوشی موبایل و دیگر ابزار فضای مجازی؛
۲- گردن‌درد و دیسک گردن و کمر به دلیل عدم رعایت اصول كار با فنّاوری مربوطه؛
۳- ضعف در دست‌ها و لرزش آنها به دلیل زیاد آنلاین بودن و فشار وارده بر آنها؛
۴- کم‌تحرّکی و ضعف عضلانی و عدم تناسب اعضای بدن؛
۵-سردرد، سرگیجه، حالات تهوّع و استفراغ و... به دلیل کم‌تحرّکی، تغذیه‌ی بد و بی‌نظمی در وعده‌های غذایی و دیرخوابی و بدخوابی؛
۶- ناراحتی‌های قلبی- عروقی؛ عصبی و.... به دلیل ارتباط زیاد با امواج اینترنتی موجود در فضای زیست و دیگر ناراحتی‌های جسمانی و فیزیکی و احتمال زیاد افزایش بیماری‌های سرطانی و...
از لحاظ روحی - روانی:
۱- افزایش بیماری‌های روحی- روانی ازجمله اضطراب، افسردگی و....
۲- شکاف بیشتر بین نسلی و شکاف عمیق بین والدین و فرزندان
۳- یادگیری کم مهارت‌های زندگی عملی
۴- زودرسی بلوغ نوجوانان و مشکلات ناشی از آن
۵- رواج بیشتر عشق‌های دروغین و ازدواج‌های پرطلاق و فرزندان طلاق
۶- سوءاستفاده‌های اخلاقی و رواج فحشاء و بی‌بندوباری
۷- افزایش سرخوردگی و افسردگی و به دنبال آن رواج خودکشی، دیگرکشی و....
۸- عقب‌ماندگی‌های فردی، خانوادگی و اجتماعی به علّت بی‌خاصیّتی و بی‌هدفی نسل تاثیرگذار و جوان
۹- خیالاتی شدن نسل نوجوان و جوان و فرار بیشتر مغزها و نیروی کار
۱۰- افزایش انواع جرم و جنایات و موارد بسیار دیگر روحی-روانی، اخلاقی- رفتاری که به مرور زمان خود را نشان خواهند داد.
با توجّه به آسیب‌های اشاره‌شده، پیشنهاد و توصیه می‌شود:
معلّمان، مربّیان و کارکنان مدرسه از یک طرف و اولیای دانش‌آموزان از طرف دیگر متوجّه باشیم و آگاه که بر کودکان، نوجوانان و جوانان فشار مضاعف وارد نکنیم و تکلیف بیش از حدّ از آنان نخواهیم و آنان را فدای درس در فضای مجازی نکنیم و سلامت جسمانی و روحی-روانی و اخلاقی آنان را بر هر چیز دیگری ترجیح دهیم که اگر هرچه سریع‌تر و دقیق‌تر بیدار نشویم و هوشیار، فردا خیلی دیر است و جبران‌ناپذیر!
به مسئولان واقعی هم توصیه می‌گردد دقیق‌تر، سریع‌تر و هشیارانه‌تر، متخصّصانه و متعهّدانه با مسائل برخورد کنند و در صورت ناتوانی در حمل بار سنگین مسئولیّت، شجاعانه آن را به افراد شایسته‌تر بسپارند تا بلكه شایستگانی خودجوش، طرحی نو در اندازند و اوضاع را بصورت نسبی بهبود بخشند.
سه شنبه شب ۱۳۹۹/۰۷/۲۲
نظرات